Medicijn erger dan de kwaal?
Medicijnen
In november, toen ik startte met het schrijven van mijn boek, had ik er al een ontdekkingsfase opzitten. Maar hoe naief van mij om te denken dat ik daarna alleen nog maar zou schrijven. Dat ik niets meer hoefde te onderzoeken. Dat blijkt niet te kloppen.
Gelukkig maar. Alleen schrijven vind ik toch wat eenzaam. Laat mij maar met mensen in gesprek gaan om te achterhalen of het juist is wat ik schrijf. Of zoeken op internet naar feiten.
Zonder te spoilen: Ik heb een hele speurtocht naar de werking van medicijnen achter de rug. Wat gebeurt er als je medicijn A met medicijn B inneemt en daar medicijn C aan toevoegt? Kan dat? Is dat logisch? Kun je daar dood aan gaan? En zo ja, kunnen artsen er, zonder bloedonderzoek, achterkomen wat er geslikt is?
In eerste instantie dacht ik dat ik aan internet en wat ervaringsverhalen genoeg zou hebben, maar dat bleek toch anders. Als je aan het schrijven bent, loop je tegen lacunes in je verhaal aan. Merk je opeens dat er zaken niet overeenkomen. En dat je dus nog aanvullende informatie van professionals nodig hebt.
Helemaal niet erg. Een mooi excuus voor mij dus om met verpleegkundigen, apothekersassistenten en huisartsen in gesprek te komen. En om daarna bij hen te checken of mijn tekst klopt. En bijkomend voordeel: je krijgt een flink aantal extra verhalen op de koop toe. Niet allemaal even bruikbaar voor het boek, maar daarmee niet minder leuk!
A story - a true story - can heal as much as medicine can
Eben Alexander