Deadline
Limiet, termijn, uiterste datum. Ja, ja, ik weet dat ik een deadline heb. Op 8 juni moet ik mijn verhaal inleveren.
Ik schreef al eerder dat ik heel goed ben in uitstellen. Altijd en overal. Ik denk dan dat ik nog alle tijd heb. Of dat de klus zo geklaard is. Of dat het allemaal niet zo moeilijk is.
Tot er een kink in de kabel komt. En die kinken varieren van mooi weer (en dan willen varen, barbecuen, fietsen), een nieuwe klant die mijn planning overhoop gooit, ziek zijn, onverwachts bezoek en zo kan ik nog wel even doorgaan. Opeens voel ik dan een lichte paniek opkomen. Hoe ga ik het redden?
En dan is tijd nog maar één factor. Wat dacht je van het schrijven zelf. Deze week verzuchtte een klant van mij: 'Goh, ik dacht ik huur een schrijfcoach in en dan komt dat boek er zonder te veel inspanning.' Om vervolgens te constateren dat dát niet het geval was. Ik geloof (en hoop) dat ze niet teleurgesteld is in mijn dienstverlening, maar dat ze onderschat heeft dat zij de schrijver is. En dat alleen zij dus het boek kan schrijven. Dat je wel steun en hulp bij de randvoorwaarden kunt regelen, maar dat het toch echt jouw vingers zijn die over de toetsen van de laptop moeten gaan om dat verbluffende boek straks in de schappen van de boekhandel te zien liggen. En nu kwam het uit haar mond, maar iets dergelijks had ikzelf ook kunnen zeggen. Mijn schrijfcoaches zijn mijn medestudenten en docent aan de academie. Zij steunen me, geven me feedback, maar alleen op stukken die ook daadwerkelijk geschreven zijn :-).
Net als mijn klant, moet ik echt zelf aan de bak. Ik heb het weer even uitgesteld door dit blogje te schrijven, maar de rest van deze Hemelvaartsdag (en flink wat dagen komende week) ga ik schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Want, en dat zou je door je druk te maken over deadlines enzovoort, bijna vergeten: schrijven is en blijft het leukste dat er is.
Fijne Hemelvaartsdag!