Zachte heelmeesters ...
Ik hou niet van confrontaties. Als het even kan ga ik conflicten uit de weg en bedek deze met de mantel der liefde. In het gewone leven is dat al laf, maar voor een boek is het letterlijk de doodsteek. Want geen (spannend) verhaal zonder botsingen. En het liefst flinke.
Het schrijven gaat lekker. Mijn boek vordert gestaag. Tot ik gisteren geen letter op papier kreeg. Van een writer's block was geen sprake, dus wat was er dan aan de hand?
Mijn vingers bleven steken. Elke keer als ik ze boven het toetsenbord hield op het moment dat ik een dialoog wilde schrijven, bevroren ze. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik twee uur lang geen letter op papier kreeg en er toen maar de brui aan gaf.
Vanochtend werd ik wakker - gelukkig - en besefte opeens dat ik als schrijver de confrontatie niet aan durfde te gaan met mijn personages. Wat ik in de eerste alinea al schreef, ik hou er niet van. Zelfs niet als ze uit mijn eigen pen vloeien. Aangezien ik gisteren toe was aan het beschrijven van het grootste conflict uit het boek saboteerde ik mezelf weer eens. Als dit geen voer voor een psycholoog is!
Dus vandaag eerst mezelf maar eens loskoppelen van mijn personages, misschien zelfs het gesprek aangaan met mensen die conflicten opzoeken en leren hoe zij dat doen. En last but not least, iemand zoeken die de confrontatie met mij durft aan te gaan, die door me heen prikt. Daar word ik zelf, maar zeker ook mijn boek beter van.