Veertien maanden quarantaine

Terug naar overzicht

27-07-2020
Trefwoorden:
corona, overgave, quarantaine

Veertien maanden quarantaine toen, veertien dagen quarantaine nu. Over veerkracht en overgave

Alles kon ik haar vragen. En dat heb ik ook gedaan. 
Toch zijn er verschillende momenten sinds haar overlijden – alweer drie jaar geleden – dat ik besef dat ik nog lang niet uitgepraat was met mijn moeder.


Ik had haar bijvoorbeeld willen vragen naar de periode dat zij en haar zus, mijn tante Jeanne, veertien maanden gekuurd hebben in verband met tbc. Natuurlijk spraken we daarover en weet ik dat zij halverwege de jaren vijftig met hun bedden voor de openslaande balkondeuren van hun ouderlijk huis stonden. Dat ze zichzelf moesten vermaken met lezen, borduren, puzzelen. Dat het bezoek beperkt was. En het allemaal draaide om goede voeding, gezonde lucht en rust.

Vasthouden aan langdurige rustkuren, dat was toen de remedie tegen de besmettelijke tbc. Ik denk dat mijn moeder en tante nog geluk hadden. Halverwege de jaren vijftig kwam de nadruk te liggen op bedrust thuis, in plaats van platliggen in sanatoria, wat tot die tijd heel gewoon was. Sommige patiënten lagen daar wel vijf jaar.
Dat het ook toen nog schortte aan de diagnostiek is wel duidelijk. Later kreeg mijn moeder te horen dat zij helemaal geen tbc had. Ze had veertien maanden voor niets op bed doorgebracht!

Nu ik zelf - veertien dagen, geen veertien maanden -  in quarantaine was (i.v.m. een coronabesmetting in mijn omgeving), kon ik een beetje ervaren wat die beperking van vrijheid betekende. Een heel klein beetje maar, want veertien dagen zonder bezoek, op een luchtbedje in mijn werkkamer slapen, niet in direct contact komen met mijn man en dochter, alles goed schoonmaken, maar daarentegen wel met alle digitale mogelijkheden van nu, is totaal iets anders dan wat mijn moeder en tante hebben doorgemaakt.

Hoe ging het destijds met hun vriendschappen? En met de verkering van mijn moeder? Ongetwijfeld goed, want ondanks dat mijn vader maar een keer per week op bezoek mocht komen, zijn ze in 1959 getrouwd. En die muren, die moeten toch echt op de gezusters afgekomen zijn? Geen telefoon, geen televisie. Helemaal teruggeworpen zijn op jezelf.  Met terugwerkende kracht ben ik zwaar onder de indruk van hun overgave en veerkracht.

Overgave en veerkracht. Het is van alle tijden. Ook nu weten we niet of die quarantaine nodig is. Misschien heb ik me ook voor niets opgesloten. En dan de mondkapjes. Zin of onzin? We weten nog zo weinig. Maar net als mijn moeder en tante destijds geef ik me over aan wat van me gevraagd wordt. Uit respect voor de mensen om mij heen. Voor hun en mijn eigen gezondheid toon ik graag wat veerkracht.