Uit huis. In het leven.
Uit huis. In het leven.
Op een dag is het zover. Dan is het klaar. Niet in de dramatische zin van het woord, maar gewoon… afgerond. De opvoeding. Het is zo'n moment zonder tromgeroffel: ineens woon je niet meer samen met je dochter. Zij heeft haar eigen plek gevonden.
Ik voel van alles. Natuurlijk. Maar het is niet het rauwe verdriet, waar ik over hoor en waar ik over lees. Voor mij geen dagen jankend in bed. Ik voel me er bijna schuldig over: dat het klopt.
Misschien komt het omdat ze altijd al zo zelfstandig was. Verstandig ook. Nooit hoefde ik te helpen met huiswerk, nooit waren er lange gesprekken over studieplannen. Alles ging op haar eigen manier, met haar eigen motivatie en vastberadenheid. Het opvoeden voelde bij haar nooit als trekken of duwen. Meer als meelopen en af en toe wijzen. Dat maakt het loslaten waarschijnlijk ook lichter. Omdat ik weet: ze kan dit.
En natuurlijk is het loslaten al veel eerder begonnen, alleen zit er nu ineens een sleutel tussen ons in. Een deur die niet meer vanzelf openstaat.
Toch is ze nog overal. Een eenzame sok die nog in de wasmand ligt. Een vergeten oorbel op de plank in de badkamer. Haar dikke winterjas aan de kapstok. Bij de voordeur staat inmiddels een tas. De ‘ach-ja-die-ook-nog’-tas. Dingen die opduiken, net iets te laat. Elk voorwerp een kleine echo van samenleven. De tas raakt voller, zij raakt verder. Niet uit mijn leven, maar wel uit dit huis.
Het voelt als iets afronden zonder dat ik wist dat ik al op de laatste bladzijde zat. Maar haar boek staat nu in de kast. Trots. Stevig. Met een rug die recht overeind blijft staan. Titel op de rug: "Uit huis, in het leven". Uitgegeven in vertrouwen. Met witte bladzijden voor wat nog komt.