Sterk spul
Hoe sterk spul me verandert in een kenau, een helleveeg, een furie!
Sterk spul he …
De koffie vliegt door de kamer. Woorden razen door de lucht. Koffie en woorden op weg naar de mensen waar ik het meest van hou, man en kind. Het is afschuwelijk. Van een stabiele, gelijk gehumeurde vrouw, ben ik veranderd in een furie, heks, kenau, draak, helleveeg. In iemand die een ander pijn wil doen en opzettelijk wil kwetsen. Het kan geschieden.
Na een zonnige minivakantie op de fiets, sta ik thuis voor de spiegel mijn tanden te poetsen. Iets trekt mijn aandacht. Staat mijn mond nu scheef? Ik lijk André van Duin wel. Leo beaamt het. Ik maak me geen zorgen, maar bel toch de huisarts. Gevolg: met sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis. Voor een herseninfarct of -bloeding wordt gevreesd. Na allerlei tests en een scan blijkt het niets van dien aard. Ik heb Bellse parese, een gezichtsverlamming, waarschijnlijk veroorzaakt door een virus.
Ook al kan het een langlopend proces zijn voordat de verlamming wegtrekt, het is alleen maar lastig. Wat een geluk! Laat dat stootmiddel Prednison maar komen en ook het charmante horlogemaker brilletje, dat ik ’s nachts moet dragen, om te voorkomen dat mijn niet sluitende oog uitdroogt, ziet er komisch uit. En het wat rustiger aandoen, dat is ook geen straf.
So far, so good.
Een van de volgende dagen belt de apotheker. Sinds wanneer belt zij om te vragen hoe het met haar cliënten is?
‘Ik bel altijd na, bij hoge doseringen’, vertelt ze me. Of ik klachten heb? Die heb ik niet. Alhoewel, ik zit wel om drie uur ’s nachts achter mijn computer. Want om nu klaarwakker in bed te liggen, zonde. Dan kan ik beter wat gaan doen. Maar om daar nu over te klagen.
Ik heb te vroeg gejuicht. Langzamerhand voel ik mezelf veranderen. Ik hoor mezelf zeuren. Ik oordeel over alles en iedereen. En ben je in mijn buurt, dan vind ik wel een manier om te kwetsen. Het is sterker dan mezelf. Vreselijk! Ik vraag mensen uit mijn buurt te blijven, voor hun eigen bestwil. Om er aan toe te voegen dat ‘’eindelijk mijn ware aard naar boven komt.’’ Grappig bedoeld, maar het zet me wel aan het denken. Stel dat dát daadwerkelijk zo is. Dat er vlak onder de oppervlakte deze vreselijke vrouw schuilt. En je daar op je zesenvijftigste pas achter komt. Wat me geruststelt is dat ik er niet van geniet. Allesbehalve. Het maakt me doodongelukkig.
Ik heb niets chronisch. Dat sterke spul hoef ik maar tijdelijk te slikken. Voor mij (en mijn omgeving) is het maar kort even doorbijten. Maar wat een indruk maakt dit gevoel op me! Je zult maar afhankelijk zijn van medicijnen en zijn invloed. Dat je voelt dat je niet in je wezen, maar wel in je doen en laten verandert. Dat je een ander niet wilt kwetsen, maar het toch doet. En dan de omgeving. Hoe verhoudt die zich hiertoe? Begrip tonen, grenzen stellen, afstand nemen of juist een arm om iemand heenslaan?
Hier thuis drink ik mijn koffie weer gewoon op, in plaats van het rond te gooien. Maar al slurpend van het zwarte vocht, besef ik dat dit weer een van de belangrijke levenslessen is. Zoals Jane Austin al schreef: ‘’Het is zeer onrechtvaardig om iemand te beoordelen, zonder een diepe kennis van zijn situatie.’’ Niets aan toe te voegen!