Schrijven of je leven ervan afhangt
Wat doe je als je niet meer om het sterke verlangen om te gaan schrijven heen kunt?
Het was vorig jaar. Of eigenlijk al iets eerder, halverwege 2017. Mijn moeder en schoonmoeder overleden onverwachts twee weken na elkaar en er moest een hoop gebeuren. Het leeghalen van het ouderlijk huis, de verkoop daarvan en natuurlijk het rouwen, zorgden voor genoeg materiaal om over na te denken.
Zoals vaker bij dit soort ingrijpende levensgebeurtenissen was het een periode van bezinning. Leid ik nog wel het leven dat ik wil? Vind ik mijn werk nog leuk (genoeg)? Besteed ik wel of niet genoeg aandacht aan de mensen om wie ik geef? Wat wil ik houden en wat kan anders?
De tijd was rijp om aandacht te schenken aan een al langer sluimerend verlangen in mij. Het verlangen om meer te schrijven. Om serieus werk te gaan maken van het schrijven.
Ik heb me daarom aangemeld bij de Schrijversacademie om daar afgelopen jaar de basisopleiding te volgen. Met heel veel plezier! Sinds afgelopen januari ben ik bezig met de specialisatie, 'Romans en korte verhalen', en schrijf ik zelfs aan mijn eerste boek.
Daarnaast heb ik wat werkzaamheden opgezegd. Als zzp-er gaf ik al dertien jaar les bij Schoevers. Deze werkzaamheden vormden een redelijke basis voor het inkomen dat ik verdiende, dus dat opgeven vergde wel even wat moed. Maar het was ook het werk waar ik de afgelopen jaren steeds minder voldoening uit haalde, dus al met al een prima beslissing.
En het gaf ruimte. Ruimte voor het uitwerken van alle nieuwe ideeen rond het schrijven. En dat bleken er best wel wat. Als je me volgt op mijnverhaalinklaretaal (facebook, instagram, twitter, website) dan weet je er vast alles van.
En wat goed was, is gebleven. Loopbaanbegeleiding doe ik nog steeds met heel veel liefde. De rode draad in mijn werk is niet voor niets 'het achterhalen van de verhalen van mensen'. Wie ben je? Wat kun je? Wat wil je? En hoe nu verder? zijn daar belangrijke vragen bij. We (her)schrijven daarbij een verhaal.
Oude en nieuwe uitdagingen dus. Elke dag opnieuw. Ik doe wat ik werkelijk ten diepste wil, en heb er vertrouwen in dat het universum zich samenspant om mij daarin te helpen. Ik schrijf (en werk) of mijn leven ervan afhangt en durf van de geplaveide wegen af te wijken en de wildernis in te gaan. Het geeft een schat aan mooie verhalen, mijn verhalen. In klare taal. Althans, dat hoop ik dan maar