Schouderklopje gezocht!
Spannend
Vanochtend postte ik op social media een stukje uit het NRC van dit weekend. Het ging over waardering en zingeving in werk. En hoe vernederend en onbevredigend het is om zinloos werk te doen. Ook al krijg je ervoor betaald. Waardering in welke vorm dan ook - een schouderklopje is vaak al genoeg - is voor iedereen belangrijk.
Ik koppelde de post nog niet eens aan mezelf, maar toen ik net de feedback op het eerste hoofdstuk van mijn schrijfdocent ontving, begreep ik dat het stuk rond waardering ook bij mij speelde vanochtend.
Ik heb nog geen boekenkast volgeschreven. Sterker nog, ik ben nog maar net gestart met het schrijven van mijn eerste boek, dus je snapt: onzekerheid alom. Dat zorgde vanochtend voor onrust. Te pas en te onpas opende ik mijn mail om te kijken of er al een berichtje was.
Als je je ziel en zaligheid (okay, ik overdrijf) in je tekst hebt gelegd en het slaat niet aan, of het gewoon niet goed genoeg is om gewaardeerd te worden, dan geeft dat een onbevredigend gevoel. Dat gevoel zal ik in dit hele 'boekschrijf'proces ongetwijfeld ook nog gaan ervaren. Maar voor nu kwam er net een heus virtueel schouderklopje van mijn docent. En wat voelt dat goed. Daar kan geen salaris tegenop (okay, ook nu overdrijf ik wel een beetje). En, niet onbelangrijk, ik weet nu dat de basis van het verhaal goed is en ik volop vooruit kan.
Wordt vervolgd!