Met mijn voeten in de druivendraf
Opeens stond ik op hoge pumps in plaats van met mijn voeten in de druivenprut.
Druivenplukken in Frankrijk. Of naar een Israëlische kibboets. Dat wilde ik toen ik rond de achttien was. Het is er niet van gekomen.
Au pair worden, interrailen, nieuwe talen leren en de wereld rondreizen. Ook bij de meeste van mijn vrienden is het bij die dromen gebleven.
Het was vroeger niet anders dan nu. Ook toen nam de waan van de dag het leven van me over. Voor ik het wist was mijn serieuze werkzame leven begonnen en stond ik op hoge pumps in plaats van met mijn voeten in de druivenprut.
Nu zijn we bijna veertig jaar verder. Steeds meer kennissen en vrienden naderen de pensioengerechtigde leeftijd, ook al zijn ze soms nog niet eens zestig. Een aflossingsvrij huis, met daarnaast nog een flink gevulde spaarpot, vaak door een erfenis, en de mogelijkheid tot prepensioen. Zij kunnen stoppen met werken. Hun financiële toekomst ziet er rooskleurig uit.
Wat schetst nu mijn verbazing. Opeens komen bij hen weer dromen en wensen naar boven van toen. Ietwat aangepast aan de leeftijd, dat dan weer wel. Maar de eersten zijn al vertrokken met hun camperbusje. Soms voor enkele maanden, want zolang je (klein)kinderen missen is niet eenvoudig. Soms voor onbepaalde tijd. Ook worden er weer oude hobby’s of studies opgepakt, en plannen gemaakt om te gaan interrailen. Oude dromen herleven!
En ikzelf? Sta ik binnenkort alsnog met mijn voeten de druiven te stampen die in jouw glas Pinot Grigio terechtkomen? Of deel ik alles wat ik heb in een leefgemeenschap in Israël, ook al zijn de kibboetsen uit de jaren tachtig flink gemoderniseerd? Om meerdere redenen voorlopig nog niet.
Want Leo en ik hebben andere keuzes gemaakt in het leven. De paden die wij bewandel(d)en waren alternatief. Geen vaste baan met secundaire en tertiaire arbeidsvoorwaarden, geen pensioenopbouw, maar wel de vrijheid om te doen wat we wilden en waar we goed in zijn. In die zin leven we al jaren onze droom.
Een financiële buffer hebben we niet. Ik roep altijd gekscherend dat ik met veel plezier tot in lengte van jaren blijf werken. Dat meen ik oprecht. Maar toch …
Toch knaagt het opeens. Het is geen spijt dat de kop opsteekt. Allesbehalve zelfs. Wel het besef dat de vorm van vrijheid die wij altijd nastreefden een andere is dan de vrijheid die je verkrijgt als je je financieel geen zorgen hoeft te maken. En aan die laatste vorm krijgen we behoefte. Meer vooruitkijken, iets meer zekerheid. Het zal inderdaad de leeftijd wel zijn.
Maar alles op zijn tijd. Eerst gaat Leo nog een stukje fietsen. Op en neer naar Sevilla.
Over vrijheid gesproken!