Met het schaamrood op mijn kaken
Vanochtend mocht ik weer met een schrijfster aan de slag. Elke week zie ik haar roman-in-wording verder groeien en bloeien. Wat een mooi proces is dat toch.
Synchroon aan dit proces loopt ook mijn eigen ontwikkeling van het schrijven van mijn eerste roman. En zoals ik voor haar een schrijfcoach ben, zijn anderen dat voor mij. Na mijn opleidingen aan de Schrijversacademie zijn we met een klein clubje, onder leiding van onze docent, doorgegaan. Elke maand komen we een avond bij elkaar en geven en krijgen we diepgaande feedback op onze vorderingen. Dit is zo ontzettend zinvol en stimulerend.
Feedback
Gisteravond was het weer zover. Op de foto zie je aan de opmerkingen en doorhalingen dat er nog een hoop aan mijn teksten schort. En in plaats van ontmoedigd te raken, geven die suggesties juist veel energie. Want de feedback is opbouwend en als groep denken we mee en discussiëren we over personages, plots, perspectieven, enz. van onze boeken. En dat tilt het eindresultaat straks ongetwijfeld naar een hoger niveau.
Schrap dat motto!
Toch bracht een opmerking van mijn docent het schaamrood op mijn kaken. ‘Schrap dat motto!’, zei hij, ‘want het klopt niet’. Vanzelfsprekend vroeg hij hoe ik aan het motto kwam. Nou, om eerlijk te zijn zag ik een quote van Albert Camus (‘Je hebt maar een moeder’) en vond ik wel mooi bij mijn thema passen. Niet beseffend dat het boek van Camus (l'Etranger), dat ik dus ook nog eens niet gelezen heb, totaal losstaat van wat ik met mijn boek wil. Ik sla de plank dus helemaal mis, blijkt nu. Oeps. Niet de bedoeling. Zo komt het vooral over als ‘interessantdoenerij’, vrees ik.
Een motto bepaalt de sfeer van een boek, of kondigt iets aan. Een motto kan ook een context creëren. In die zin kan een goed gekozen motto een verrijking zijn voor je boek. Als dat het niet is, laat het dan achterwege. En dat doe ik dus bij deze.