Knallend 2019
Het was een knallend begin van 2019. Maar niet in de goede zin van het woord!
We zijn 2019 letterlijk knallend begonnen.
Elk jaar zijn we op oudejaarsavond met een mooi clubje bijeen. We eten wat oliebollen, drinken prosecco en champagne, spelen 30 seconds en Vertellis en hebben het gewoon heel gezellig. Dit jaar vieren we het, sinds zo’n jaar of tien, weer eens bij ons in Gouda en we zijn dan ook heel benieuwd hoe het op de markt is, na middernacht. Als we iets na twaalven met een biertje of champagne in onze hand de deur uitstappen, worden we verrast door het prachtige vuurwerk boven de kerstboom. Tot zover niets aan de hand. Het jaar is mooi begonnen.
Dan wordt het iets onrustiger om ons heen. Een man die niet meer helemaal vast op zijn benen staat, steekt zijn vuurwerk af. Opeens komt er een vuurpijl op ons af. Hij schampt mij en ik kan de vlammen van mijn jas wegvegen. Mijn zusje doet hetzelfde, zie ik. Maar dan hoor ik opeens mijn andere zus hard gillen. ‘Water, water,’ huilt ze. ‘Mijn oor, mijn oor! Ik hoor niets meer.’ Ik zie dat een stuk van de rechterkant van haar gezicht zwart is. Evenals haar oor. En ook wat haar is geschroeid. ‘Het brandt van binnen,’ panikeert ze. ‘Water, water, gooi water tegen mijn oor.’ Ik overweeg mijn glas champagne over haar oor te gieten, maar weet niet hoe erg ze eraan toe is en wil het niet nog erger maken, dus zie ervan af. We pakken haar bij de arm en lopen zo snel mogelijk met haar de Korte Groenendaal op, richting ons huis. 112 wordt gebeld. De paniek bij mijn zus is groot. Ze trilt over haar hele lijf en heeft veel pijn. En blijft roepen om water. Mijn jongste zusje gooit daarom toch maar een glas bier over haar oor. Bij onze voordeur wachten we op de ambulance en blussen ondertussen haar huid met water.
Dan gaat het gelukkig snel. Binnen drie minuten is de ambulance er. Direct gevolgd door twee politie auto’s. Het ambulancepersoneel kan niet inwendig kijken dus na een eerste behandeling mag ze haar eerste uren van het nieuwe jaar op de Eerste Hulp doorbrengen. Daar wordt gelukkig geconstateerd dat de schade meevalt. Haar gehoor is intact en met flink wat pijnstillers mag ze naar huis. Wat een geluk!
Bij ons zit de schrik er flink in. De paniek en de pijn van mijn zus, maar vooral ook het gegeven dat het meestal de omstanders zijn, die het slachtoffer van vuurwerkongelukken zijn. En niet de runderen, die met het vuurwerk stunten. Het idee van een georganiseerd vuurwerk dat bijdraagt aan de veiligheid en dus minder vuurwerkslachtoffers, omarm ik daarom van harte. Want mijn zus mag dan geluk gehad hebben, er zijn ook deze nieuwjaarsnacht genoeg slachtoffers gevallen, die het de rest van hun leven zonder hand, oog of gehoor moeten doen.