Je neus ophalen
Een coupé vol verkouden mensen zet je aan het denken.
Het is vrijdagochtend 07.45 uur. Het is doodstil in de trein en ik zit niet eens in een stiltecoupé. Een mijnheer, drie stoelen verderop, haalt zijn neus op. Snuivend. Het meisje vlak achter me begint met grote uithalen haar loopneus te snuiten. Opeens hoor ik overal fluitjes, piepjes en allerlei andere geluiden die met verkoudheid te maken hebben. Er wordt niet gesproken, er wordt gesnoten en gesnoven. En dat gedurende de hele treinreis van Gouda naar Utrecht.
De rest van deze druilerige dag hoor ik niets anders meer. Mijn obsessie zal zich toch niet ontwikkelen tot de aandoening misofonie (letterlijk: ‘haat tegen geluid’)? Als je dit hebt word je helemaal gek van mond-, neus- en keelgeluiden. Het schijnt dat huwelijken erdoor eindigen, dat vaders of moeders niet meer met hun gezin kunnen mee-eten. En dat er een groep mensen zzp’er is omdat ze niet meer met collega’s in een ruimte kunnen samenwerken. Ze walgen letterlijk van smakkende, snuivende, geeuwende, kuchende en slikkende mensen en krijgen agressieve neigingen.
Misofonie is een ziekte en ontwikkelt zich niet zomaar tijdens een treinreisje; ik kan weer rustig ademhalen. Toch blijkt ongeveer 7 procent van de bevolking deze aandoening te hebben. Dat betekent dat er vanochtend misschien wel drie mensen met misofonie in mijn treincoupé zaten. Ze hadden vast een koptelefoon op want er werden vanochtend geen klappen uitgedeeld.
We kunnen natuurlijk niet stoppen met onze neuzen te snuiten, maar kunnen dat soms wel wat beschaafder doen. En als iemand uit zijn dak gaat omdat je smakt, hoef je dat natuurlijk niet te accepteren. Maar als hij of zij uitlegt door de aandoening last van die geluiden te hebben ontstaat meer begrip. Zoveel mensen, waarvan je niet weet wat er in hen omgaat, wat hen bezighoudt, waar ze last van hebben. Boeiend hoe zo’n ritje aan kan zetten tot overpeinzingen over tolerantie, over begrip opbrengen voor elkaar.
Lang leve de trein!