Je mist veel op je e-bike
Je mist veel op je e-bike
Ik fiets een mij bekende route en geniet van het witte fluitenkruid en de zwarte mosterd, die vreemd genoeg geel is, in de bermen. Vroeger peddelde ik zes jaar lang, vijf dagen per week deze dertien kilometer van Oudewater naar mijn middelbare school in Gouda en weer terug.
Opeens gebeurt het. Als in een flits zie ik een meisje met wapperende blonde haren in een kek rood jasje langszij komen. Ik maak een bruuske beweging met mijn stuur. Als ik mezelf gecorrigeerd heb, zie ik van haar alleen nog een stipje aan de horizon. Haar e-bike staat vast op de turbostand.
‘Jongeren zijn een plaag op e-bike’, kopten deze week de kranten. Het schijnt dat de jeugd op deze lightversie van de Puch, zorgt voor een toename van fietsongelukken. Daarom pleit het Instituut voor Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid voor een verplichte fietshelm voor 60-plussers. Gelukkig heb ik een normale fiets (en ben ik nog geen 60+), want ga toch echt niet voor lul fietsen omdat tieners te lui zijn om zelf te trappen. Het is me een groot raadsel waarom jongeren überhaupt ondersteuning nodig hebben bij het fietsen. Aan al die stormen en tegenwinden in mijn leven heb ik, naast conditie, ook flinke kuiten overgehouden. Die komen me nog elke dag van pas.
Tuurlijk zijn jongeren een kwelling voor het verkeer. Zeker als ze te hard gaan. Maar neem van mij aan dat wij vroeger ook een gevaar op de weg waren. Ik heb wat onderaan de dijk gelegen, omdat het stuur van mijn vriendin in dat van mij haakte aangezien we te laat opzij gingen voor een auto. En lagen we er niet zelf, dan zorgden we wel dat iemand anders de onderkant in reed. Ik weet nog de keer dat we midden op de weg reden en een brommer dacht ons rechts in te halen. Toen wij alsnog naar rechts gingen, moest hij uitwijken en belandde dus via een boom onderaan de dijk. Brommer total loss.
Pubers zijn hoe dan ook een gevaar op de weg.
Dat ze daarentegen, na de pandemie weer zo snel mogelijk naar huis willen, snap ik niet. Ze hebben het sociale contact toch zo gemist? Waarom zie ik dan vooral eenlingen voorbij stuiven? Rustig trappend op de pedalen hadden mijn vriendinnen en ik vroeger de grootste lol. We namen de dag door, maakten plannen voor het weekend, en bespraken onze kalverliefdes. Die, hoe toevallig, ons geregeld inhaalden. Zelfs de lekke banden deerden ons niet. We gingen achterop de bagagedrager van de ander zitten, fiets in de hand en extra hard trappen maar!
Dus ga niet voor snel en makkelijk, maar denk aan het sociale aspect van het fietsen. En blond meisje met rood jasje, wat zou ik het leuk vinden als ík je een volgende keer inhaal terwijl jij samen met je vriendinnen gierend van het lachen over je stuur hangt. Omdat je besefte dat je echt te veel miste op je e-bike.