Eigenheid
Verdraaid lastig om vanaf hoofdstuk één al de goede toon voor de hoofdpersonen te pakken te hebben. Hoe verder ik in mijn boek kom, hoe meer ik mijn personages leer kennen. Eigenlijk pas nu krijgen ze een eigen stem.
Toen ik begon met schrijven heb ik eerst Persona’s van de hoofdrolspelers aangemaakt.
Hoe heet het personage? Wat draagt hij of zij? Van welke leeftijd en met welk(e) eetgewoontes, bewegingen, afwijkingen, beroep, hobby’s, gezinssamenstelling, woonomstandigheden? En het moeilijkste van al: hoe praat hij/zij?
Net als in het gewone leven is de een breedsprakig, de ander kortaangebonden. Gebruikt Pietje veel stopwoorden en slist Marietje. En een advocaat gebruikt andere woorden dan een stratenmaker. Ook de gemoedtoestand doet ertoe. Of een glas halfvol of halfleeg is lees je terug.
Vaak zal je personage zich pas blootgeven (zelfs voor jou als schrijver) gaandeweg het schrijven van het boek. Ik ben over de helft en nu pas voel ik hoe ieder personage daadwerkelijk zou kunnen reageren. Hiervoor zat er nog niet veel eigenheid in hun uitspraken.
Dat betekent dat, als het boek straks af is, ik nog wel wat werk zal hebben aan het herschrijven van dialogen aan het begin van het boek. Niet erg, want niets is mooier dan je meer en meer identificeren met je karakters. Toch één van de leukste kanten van het schrijven.