De klad erin
Er was … even geen ruimte in mijn hoofd voor mijn boek
Het is half april en ik heb dit jaar nog geen blogje over mijn boek geschreven. Ik heb überhaupt dit hele jaar nog bar weinig aan mijn boek gewerkt. De klad is erin gekomen. Dat kan gebeuren, maar is niet leuk.
Er zijn allerlei aanwijsbare redenen. Ziekte en overlijden in mijn naaste omgeving, vastzitten in het verhaal, werk dat voorgaat enzovoort. Soms is er even geen ruimte in het hoofd voor iets groots als het schrijven van een boek. En dat accepteer ik heus wel. Maar het moet wel een keer over zijn. Anders gebeurt er, wat bij heel veel andere schrijvers ook gebeurt: dan blijf ik zitten met een half (of nog minder dan de helft) afgeschreven boek. Zó zonde. Dat gaat mij niet gebeuren!
Ik heb het geluk dat ik met een schrijfgroep, onder leiding van onze schrijfdocent, aan mijn boek werk. Zij zijn niet de reden dat ik schrijf, maar zij zijn wel een katalysator voor mij. Zij schreven verder, waar ik stilstond. Ik heb dus een inhaalslag te plegen!
A.s. dinsdag is er weer een inlevermoment voor onze bijeenkomst, weer een week later. Als ik feedback op mijn scenes wil, dan moeten die wel geschreven zijn. Dit paasweekend staat dus in het teken van het hervinden van mijn inspiratie. En dat is makkelijker dan ik dacht. Ik ben gewoon gaan zitten en gaan schrijven. Als ik iets geleerd heb in het schrijfproces dan is het wel dat inspiratie niet vanzelf komt. Je moet het gewoon gaan ‘doen’.
Iedereen die ooit iets belangrijks heeft bereikt, had discipline. – Andrew Hendrixson