De kist in de douche
Wat nou vooruitgang? Smaakten de appels uit de boomgaard, vol plekjes en deukjes minder goed dan de perfecte, gave appels die nu op onze fruitschaal liggen? Een anekdote uit ons gezin uit de jaren zeventig.
Vooruitgang?
Een kist met appels, in onze douchecel.
Elke maandag werd de lege kist door een volle vervangen. Ik weet nog dat er dan een mannetje met zijn wagen voorreed en een voorraadje niet zo mooie, maar oh zo lekkere, verse appels afgaf of voor onze deur zette. En deze appels belandden dus in een ruimte die daar helemaal niet geschikt voor was. Tussen de stapel vuile was. De was en de kist appels werden, als wij wilden douchen, opzij geschoven.
Een vreemd beeld eigenlijk, nu ik er zo over nadenk. Maar voor ons heel normaal. In een gezin van zeven, in de jaren zeventig, bleek dit de meest logische plek. Daar was nog ruimte.
Wij, mijn broers, zussen en ik lachen nu om die herinnering. Maar we hebben er een goede gewoonte aan overgehouden. Elke avond voor het slapengaan eten we nog steeds, na het tandenpoetsen, een appel. Niet uit een kist in de badkamer, zoals we die ruimte tegenwoordig noemen, maar van een keurige fruitschaal vol glanzende appels zonder ook maar een plekje of deukje.
Vooruitgang?