Dankwoord
Een dankwoord schrijven. Waarom zou je dat in godsnaam doen? Paulien Cornelisse in 'Taal is zeg maar echt mijn ding' over het schrijven van haar dankwoord:
Een boek eindigt met een dankwoord, dat is meestal smullen geblazen. Ineens blijkt de schrijver voor wie je bijna respect had gekregen een labiel weekdier, die alles nóóit voor elkaar had gekregen zonder de hulp van duizenden mensen die zich toevallig in de omgeving van die persoon bevonden. De ouders voor hun nooit aflatende steun. Iedereen bij de uitgeverij die elke keer als de schrijver er helemaal doorheen zat met oplossingen kwam zoals een ongebruikt zomerhuisje waar het emotionele wrak in moest gaan zitten schrijven. Vrienden die ook midden in de nacht opgebeld konden worden over het boek en over de gruwelen van het leven in het algemeen. En waar op de bank overnacht kon worden als de eenzaamheid van het schrijven de schrijver te veel werd.
En natuurlijk, de 'partner', zonder wie er uberhaupt niets mogelijk was geweest in het leven. Het is natuurlijk allemaal waar, maar waarom moet dat in dat boek?
Ook altijd vreemd: 'Ik heb alles aan anderen te danken, maar als er fouten in mijn boek staan, zijn die natuurlijk geheel voor mijn rekening.' Ja, dat mogen we hopen! Bij iedereen het bankstel voljanken en dan nog verwachten dat ze de fouten voor hun rekening nemen? Ik dacht het niet.
Ik heb nooit een zomerhuis aangeboden gekregen. Toch bedankt aan iedereen ('Jullie weten wie jullie zijn!') voor alles.
PS En dat er dan ook nog staat: 'Paulien Cornelisse woont in Amsterdam met haar twee honden, en ze houdt van koken en tuinieren.' Ja doei. Het enige dat ik erover wil zeggen is dat ik niet van honden houd en geen tuin heb.